O periodismo engañounos sobre o verdadeiro cambio climatico?

O periodismo, advirte Alan Rusbridger, tende a ser como un espello retrovisor: "Preferimos tratar co que xa aconteceu, en vez de mirar o que temos por diante. Damos tratamento preferente" ao que é excepcional e salta á vista", "fronte ao que é algo corrente pero está escondido"

Así xustificaba o xa ex director de The Guardian o seu empeño en levar ata primeira páxina e dende todos os ángulos posibles o que na súa opinión segue sendo a gran materia pendente do periodismo na última década:

"Non sabemos contar o cambio climático, o problema máis incitante que temos ante nós estan a pasar moitas cousas extraordinarias e significativas ao mesmo tempo, pero están a acontecer demasiado lentamente, ou son demasiado invisibles para capturar a atención dun lector que camiña apresuradamente cara ao traballo".

 "The Guardian destacouse sempre pola súa información sobre o medio, temos sete correspondentes ambientais e un equipo de máis de 20 especialistas... Fomos bos contando todo o que pasou, pero non soubemos mirar o suficiente cara ao futuro". 

    Fiel a tradición dos xornais británicos, co tremendo impulso da edición "online", The Guardian embarcouse nos últimos meses nunha campaña sen precendentes: "Keep it in the Ground". O obxectivo non é só informar senón tamén premer ata lograr un compromiso que parece case impensable: queimar tan só unha quinta parte das reservas actuais de petróleo, carbón e gas sabendo que por enriba dos 565 gigatones nos arriscamos a un aumento crítico das temperaturas por enriba dos dous graos.

O xornal británico decidiu sacar á luz os trapos sucios dos combustibles fósiles como parte dunha campaña que ten un obxectivo así de simple: "Facer visible o cambio climático, levalo á portada do xornal e convertelo no que é: un problema inminente".

A nena que verá crecer o seu nariz grazas a una impresora 3D

Tessa Evans naceu sen nariz. Os seus pais irlandeses sabían que a nena viña ao mundo con esa malformación conxénita, coñecida como arrinia e extremadamente rara (47 casos coñecidos no mundo). Durante dous anos, Nathan e Garinne Evans tiveron tempo para converter o trauma en esperanza, e en facer partícipes a todo o mundo grazas á complicidade dos seus médicos e da comunidade das impresoras en 3-D...

En vez de inclinarse polas terapias de reconstrución ata agora coñecidas, que deixan imborrables cicatrices faciais, o doutor Jonathan Britto propuxo aos pais de Tessa unha solución audaz e só posible grazas ás novas tecnoloxías.

Usando un modelo en tres dimensións do cranio da nena, os médicos foron capaces de "deseñar" un implante á medida (fabricado tamén cunha impresora en 3-D) que fai as veces de incipiente nariz e que se substituirá co tempo por outros implantes adaptados ao rostro da nena segundo vaia crecendo.

A Antartida

Dende que en 1979 os primeiros satélites artificiais puxeran os seus ollos nela, a Antártida nunca foi tan grande. Segundo a NASA, en decembro de 2013, o xeo mariño que rodea o continente antártico alcanzou a súa maior extensión. Non obstante, tamén nunca como agora, se está derretendo a un ritmo tan acelerado. Por primeira vez dende o fin da última glaciación, a Antártida perde máis xeo do que gaña. De novo, xa sexa en forma de cambio climático ou deterioración da capa de ozono, a acción humana está detrás.

A ciencia ten tan claro que o Ártico se desxea como que a Terra xira arredor do Sol. Coa Antártida non existe o mesmo consenso científico. Por cada estudo sobre un glaciar que se fende, hai outro que destaca a acumulación de nova neve na meseta antártica. E é que todo na Antártida é grande, tamén o debate científico. Cunha extensión case 28 veces a de España, a Antártida acumula entre o 80% e o 90% da auga doce que hai no planeta. A altura media da capa de xeo é duns 2.500 metros, aínda que hai zonas de case 5.000. Se se derretese de súpeto, o nivel do mar ascendería decenas de metros.

Pero a Antártida non é tan uniforme e inmutable como pode parecer na distancia. O cambio climático e a deterioración da capa de ozono están a afectar de forma diferente a unhas zonas e outras do continente. Mentres en lugares da costa oeste, os glaciares que morren no Mar de Amundsen están a adelgazar, no leste, o xeo avanza e elévase. A comezos de século, o balance neto entre perdas e ganancias tendía a ser cero, pero no último lustro o equilibrio está a romper a favor do desxeo en zonas ata agora estables.

Ciclón Pam Arrasa co as Illas Vanuatu

• Ventos de 250 kilómetros por hora e choivas torrenciales sorprenderón a población
• Os medios de confirmar a información de que haxa decenas de mortos
• O ministro, Joe Natuman, declarará estado de emerxencia nas próximas horas

Organizacións como a cruz vermella, nación unidase e save the children levan preparando a poboación que se situa a 3.700 quilómetro ao este de Australia, no pacifico sur, para lo que esperaban que fuera el ciclón más grave de los últimos anos. Pese a elo, a dureza da tormenta sorprendeu con ua devastación enorme que coroa ao Ciclón Pam, de nivel 5, como un dos mais danoso fenómeno atmosférico que padeceu a rexión, como predicía a responsable de unicef en Nova Zelanda.

 

As axencias intentan confirmar agora as informacions que falan de decenas de mortos, neste conxunto de illas dunha población de 250.000 habitantes, pero a complicada tarefa dado que se perdeu a comunicación cas zonas máis afastadas. Só na provincia de Panema ao nordeste, fálase de 44 mortos, aínda que gran parte da poboación pasou a noite en abrigos creados polas autoridades en Port Vila e os organizacións anteriormente mencionados.

Dende o sábado de mañá, hora local, ventos de ata 250 mph e choivas torrenciais sorprenderón a poboación de Vanuatu con ferocidade. Citada pola prensa británica, Chloe Morrison, traballadora humanitaria en World Vision describiu como, tras o ciclón, as rúas da capital estában cubertas de vasoira, árbores arrincadas polo poder do vento. As subministracións de auga e electricidade foron cortados. "A situación segue moi perigosa fóra nas rúas. A maioría da xente aínda estaba escondida". Morrison dixo que recibiu a información completa sobre as cidades devastadas pola tempestade en áreas máis remotas. "O dano é moi amplo en Port Vila, e hai moitos máis vulnerables nesa illa. Eu non podo imaxinar como debe de ser a situación nesas illas."

Port Vila, con preto de 50.000 habitantes, era a zona mais preparada para o Ciclón Pam, pero finalmente este orixinouse máis preto da capital do esperado, empeorando as súas consecuencias. O xefe da Oficina de Xestión de Desastres de Vanuatu, Misael Garaelulu, destacou as dificultades de entrar en contacto coas illas máis afastadas. O primeiro ministro Joe Natuman, declarará o estado de emerxencia nas próximas horas.

 

Outro paraíso destruido polas forzas atmosféricas

 

FONTE DA NOTICIA

A evolución continua?

  

 Una das grandes dúbidas da bioloxía contemporánea, é si a nosa especie segue sometida as leis da evolución Darwinianas. 

Ai moitos motivos para sospeitar que non é así. A selección natural é un mecanismo evolutivo que permite a supervivencia do máis forte, os mellor adaptados para vivir en diferentes entornos. De ese modo asegurase que os xenes correctos serán transmitidos de xeración a xeración. Una especie que sobrevive a millons de anos é porque creou individuos fortes, capaces de adaptarde ao medio no que vive, e os débiles e incapaces de sobrevivir a ese entorno, desaparecen. 

Por sorte, o ser humano foi capaz de intervir neste cruel proceso ca medicina, coidado social, o benestar... Na nosa especie os mais débiles non despararecen si non que son atendidos, curados, integrados en grupos. A humanidade convateu a selección natural. Por eso se considera que o Homo sapiens fai millóns de anos deixou de evolucionar. Despois desta especie non habrá outra mellor. 

Con esta hipótese e con algunhas investigacións chegaron a conclusion de que é certo e agora os científicos preguntanse cómo reaccionaresmos a determinadas ameazas, como una epidemia mundial.